ابرخودروهایی که فراموش شده اند

تصور می کنید که همه ابرخودرو ها را می شناسید؟ شاید لازم باشد دوباره فکر کنید!
زمانیکه که پول زیادی برای یک ماشین پیشرفته هزینه می کنید ، انتظار دارید که دارای اصالت نسبی باشد. هزینه خرید اکثر اتومبیل ها ی مارک تجاری بسیار بالا است ، اما در مورد ابرخودروها چیزی مهم نیست.
در چند دهه گذشته تعداد بسیار کمی از مارک های جدید در صحنه ابرخودروها ظاهر شده اند و برای مدتی در صحنه رقابت باقی مانده اند – اما ده ها تن از آنها موفق نشده اند که اثری از خود نشان دهند. اینها تنها برخی از مواردی هستند که نتوانستند این کار را انجام دهند:

Icona Vulcano (2013)
هنگامی که Icona Vulcano اصلی در سال 2013 در نمایشگاه شانگهای رونمایی شد ، این پیشرانه دارای پیشرانه 950 اسب بخار است که از یک موتور بنزینی V12 با قدرت 790 اسب بخار و یک موتور الکتریکی 160 اسب بخار تشکیل شده است. تا سال 2015 این خودرو با پیشرانه 6.2 لیتری V8 سوپرشارژ که توسط جنرال موتورز عرضه می شود و 661 اسب بخار قدرت دارد تعویض شده است – اما می تواند تا 986 اسب بخار تنظیم شود.
تغییر بزرگ دیگر برای سال 2015 حرکت به سمت بدنه تیتانیوم بود – اولین خودرویی که از چنین ساختاری برخوردار است. اما از آن سال 2015 هیچ خبری نشنیده ایم.

Exagon Furtive e-GT (2010)
Exagon Furtive e-GT به عنوان یک ایده در نمایشگاه اتومبیل پاریس 2010 رونمایی شد. دو سال بعد در یک تولیدی ماشین رونمایی شد. Exagon بیشتر از یک ابرخودرو بزرگ بود ، یک شیرینی فرانسوی خالص الکتریکی بود که ادعا می شد به لطف جفت موتور الکتریکی خنک شده با آب که حداکثر توان خروجی 402 اسب بخار و تا 380 پوند فوت را دارد ، می تواند 155 مایل در ساعت را داشته باشد. اما در سال 2013 همه آرام شدند …

Dagger GT (2010)
خیلی علاقه مند هستیم که یک شرکت با ادعاهای شرم آور وارد صحنه شود ، Transtar Racing نیز دقیقاً چنین شرکتی بود. در سال 2010 اولین طراحی های Dagger GT خود را ارائه داد ، هایپرکار 1150 کیلوگرمی که دارای پانچ 2000 اسب بخار بود که به اندازه کافی مشهور بود و می توانست سرعت آن را به 315 مایل در ساعت برساند. برای کسانی که حتی بیشتر می خواستند ، Transtar Racing یک گزینه GT-LS ارائه داد که بسته سرعت زمینی این شرکت بود با لاستیک هایی با سرعت 500 مایل در ساعت ، اما ما هنوز منتظر آن هستیم.

Ronn Scorpion (2009)
وقتی ران ماکسول ابرخودروی Scorpion خود را در نمایشگاه ابرخودروی Top Marques در سال 2009 در موناکو به نمایش گذاشت ، نمی توانست زمان بدتری را انتخاب کند. بحران مالی جهانی تازه وارد شده بود و کسانی که چنین ماشین هایی را می خواستند دیگر توانایی خرید آنها را نداشتند – کسانی که توانایی خرید آنها را داشتند آنها را نمی خواستند.
Scorpion مجهز به یک موتور 3.5 اسب بخاری توئین توربو 3.5 لیتری V6 از Acura TL بود که از تزریق هیدروژن برای بهبود احتراق بهره می برد. اما ماکسول بدون هیچ متصدی مجبور شد کار خود را تعطیل کند – اگرچه سپس در سال 2015 با هدف معرفی یک عقرب کاملاً جدید دباره راه اندازی کرد.

Weber Faster One (2008)
وبر ، سازنده اتومبیل سوئیسی آن را Faster One نامید . این خودرو دارای یک موتور V8 سوپرشارژ 7.0 لیتری V8 در وسط بود که 900 اسب بخار قدرت را از بین می برد. در نتیجه این ماشین ظاهرا توانایی 250 مایل در ساعت را داشت – نه اینکه کسی این موضوع را تأیید کند.

Faster One دارای ترمزهای بسیار سبک الیاف کربن و ترمزهای سرامیکی کربنی است در حالی که تجهیزات اختیاری شامل یک سیستم چند رسانه ای با دسترسی به اینترنت و تلویزیون ، یک دستگاه ثبت داده برای استفاده در مسیر است ، در حالی که چهار مخزن سوخت برای تغذیه آن V8 تشنه وجود دارد .

SSC Ultimate Aero (2007)
در حالی که Bugatti’s Veyron همه عناوین مربوط به سریعترین اتومبیل جهان را به خود اختصاص داد ، به لطف یک موتور V8 توئین توربو که به عنوان یک واحد کوروت 5.7 لیتری آغاز به کار کرد ، SSC Ultimate Aero America با وعده 273 مایل در ساعت رسماً سرعت 256 مایل در ساعت را به دست آورد. علی رغم این ، قیمت Ultimate Aero کمتر از نصف Veyron است. این ماشین با 1183 اسب بخار Veyron Super Sport تلافی کرد که می تواند 268 مایل در ساعت بشکند.

Barabus TKR (2006)
برای اینکه با شرکت تنظیم کننده آلمانی Brabus اشتباه گرفته نشود ، این یک شیرینی ساخته شده در منچستر بود که در نمایشگاه اتومبیل انگلیس 2006 رونمایی شد. با بدنه و شاسی ساخته شده از فیبر کربن و یک موتور 7 لیتری V8 توئین توربو با قدرت 1005 اسب بخار در وسط ، TKR ادعا می شود که برای 270 مایل در ساعت خوب است و صفر تا 60 مایل در ساعت فقط 1.7 ثانیه برخوردار است.
قرار بود فروش در نوامبر 2006 آغاز شود اما این پروژه ناپدید شد – فقط دو سال بعد با نام Keating TKR احیا شد. بعداً آن ماشین در حدود 260 مایل در ساعت آزمایش شد ، بنابراین شاید ادعاهای اصلی آنطور که تصور می کنید تصورآمیز نبوده است.

گومپرت آپولو (2005)
رولاند گمپرت و رولان مایر با همکاری یکدیگر یک ابرخودروی بالدار مجهز به موتور 4.2 لیتری V8 مجهز به آئودی توئین توربو طراحی و ساخته شد که در وسط یک سازه فولادی لوله ای پوشانده شده یا با بدنه الیاف شیشه یا الیاف کربن نصب شده است. خریداران می توانند از بین 641 اسب بخار یا 690 اسب بخار قدرت خروجی را حتی با نسخه کم مصرف که احتمالاً 224 مایل در ساعت است ، انتخاب کنند. به گفته وی بیش از 40 دستگاه آپولو ساخته شده اند قبل از اینکه گامپپرت در سال 2013 از کار خارج شود.

Joss JP1 (2004)
هنگامی که Joss JP1 در نمایشگاه های مختلف استرالیا در طول سال 2004 به نمایش درآمد همه چیز امیدوار کننده به نظر می رسید. این اتومبیل خوب به نظر می رسید و خوش ساخت بود ، به علاوه به لطف موتور V8 6.8 لیتری 500 اسب بخاری که از طریق گیربکس دستی پنج سرعته پورشه G50 گشتاور 480 پوندی فوت را به چرخ های عقب فشار داد. اما این شرکت پول نقدی برای سوار کردن خودرو در جاده نداشت و اگرچه در سال 2014 یک تمرین تأمین سرمایه جمعی انجام شد ، اما JP1 هنوز از زمین خارج نشد.

Monteverdi Hai (1970)
وقتی صحبت از سوپراسپرت های انحصاری می شود ، تعداد کمی از آنها از Monteverdi Hai نام می برند. فقط دو دستگاه ساخته شد ، اتومبیل هایی که مرحوم پیتر مونته وردی علی رغم عدم آموزش رسمی طراحی کرد . نیرو از یک کرایسلر Hemi V8 7.0 لیتری تأمین می شود که 450 اسب بخار و 180 مایل در ساعت کار می کند. با داشتن تهویه هوا ، تزئینات چرمی و قدرت ، این یک سوپراسپرت لوکس بود ، اما کیفیت ساخت آن خراشیده نبود و فقط دو نمونه از آن ساخته شد.